NC : [OS] Confine #MinHwan
เมื่อเปิดประตูบานใหญ่เข้าไปกลับไม่พบบุคคลใดอยู่ในห้อง
มีเพียงเสียงเพลงแนวคลาสสิคที่ถูกเปิดทิ้งไว้
คนตัวเล็กเหลือบไปเห็นโซฟาสีดำที่จับคู่ได้ดีกับสีพื้นและผนังของห้อง
และสิ่งที่ทำให้ใจเต้นกว่านั้นคือการเหลือบไปเห็นป้ายชื่อที่ตั้งอยู่ตรงโต๊ะทำงาน
Hwang
Minhyun
แค่เพียงเห็นชื่อ
ทุกความทรงจำต่างๆก็เล่นเข้าสู่โสตประสาทหลอกหลอนคนตัวเล็กด้วยความทรงจำทั้งดีและร้ายที่เคยมีกับฮวังมินฮยอน
และเขาตระหนักได้ว่าเขาไม่ควรเข้ามาอยู่ที่นี่
แต่ไม่ทันเสียแล้ว
ㅡกลายเป็นว่านี่คือกับดัก
แจฮวานไม่รอช้าที่จะลุกออกจากโซฟา ร่างเล็กพยายามรีบเดินออกจากห้องนี้ให้ไวที่สุดแต่ก็ไม่เป็นผล
ร่างสูงโผล่ออกมาพร้อมกับเสื้อเชิ้ตสีขาวที่หลุดลุ่ยออกจากกางเกง
กระดุมสองเม็ดบนที่ถูกเว้นว่างเผยให้เห็นแผ่นอกแกร่งสีขาว
ผมสีดำที่คุ้นตาพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาราวกับพระเจ้าปั้นมันขึ้นมา
ฮวังมินฮยอนที่แจฮวานเคยเจอเมื่อสี่ปีที่แล้วยังเหมือนเดิมทุกอย่าง
“ว่าไงครับ มาสัมภาษณ์งานหรอ?”
เสียงทุ้มเอ่ยถามก่อนจะเดินมาใช้มือหยิบแก้มเครื่องดื่มมีแอลกอฮอล์ขึ้นมากระดักมันลงไปในปาก
“ไม่ครับ จะกลับบ้านแล้ว”
“หรอครับ ไม่สนใจทำงานกับเราจริงๆหรอ?”
“คิดว่าเราน่าจะเข้ากันไม่ได้ครับ
เข้ากันไม่ได้มาตั้งนานแล้ว”
“แล้วเด็กนั่นเข้ากับนายตรงไหน”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่เข้ากับเรามากกว่าพี่แน่ๆ”
“หรอ? รู้ได้ไง
ได้กับมันมาแล้วรึไง!”
ร่างสูงขึ้นเสียงใส่แจฮวานก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆคนตัวเล็ก
“ยังหรอก!
แต่ถ้าอยากให้ได้มาก เดี๋ยวจะถ่ายคลิปมาฝากนะ”
“ไม่มีทางหรอก” ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบก่อนจะประกบจูบลงไปที่ริมฝีปากบาง
แจฮวานที่พยายามจะขัดขืนค่อยๆใช้มือผลักไหล่หนาแต่ก็ไม่เป็นผล
ขาวยาวเดินไปข้างหน้ารุกล้ำทางหนีของแจฮวานจนสุดท้ายบั้นท้ายคนตัวเล็กก็ถอยไปติดกับโต๊ะตัวใหญ่สีดำ
เข็มขัดเส้นยาวถูกถึงออกจากห่วงที่กางเกงของมินฮยอน
มือหนาที่กำข้อมือของแจฮวานไว้นั้นจบให้สองแขนของแจฮวานยกขึ้น
ร่างเล็กที่ไม่อาจไปไหนได้ก็ถูกป้อนจูบส่งให้รอบกับป้อนขนม
สัมผัสที่ทำให้แจฮวานรู้สึกวาบหวิวไปทุกส่วนทำให้คนตัวเล็กไม่อาจตอบโต
แผ่นหลังน้อยๆถูกเอนให้ราบลงไปกับพื้นโต๊ะ
ข้อมือของแจฮวานถูกพันธนาการไปด้วยเข็มขัดเส้นหนาที่มินฮยอนมัดมันเอาไว้
เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ไม่จำเป็นของร่างสูงค่อยๆถูกปลดออกด้วยความที่มินฮยอนนั้นมัดข้อมือแจฮวานไว้จึงทำให้คนตัวเล็กไม่สามารถถอดเสื้อสีหวานออกได้
ทำให้มินฮยอนย้ายเป้าหมายลงไปที่กางเกงยีนส์ของคนตัวเล็ก
“ใครเค้าสอนให้แต่งตัวแบบนี้มาสมัครงานกัน”
“ยุ่งอะไรด้วย ออกไป!” แจฮวานที่พยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผลจนต้องส่งเสียงตะโกนออกมา
“ถ้าจะคุยงานกับพี่
เสื้อผ้าไม่ต้องหรอก” มือหนาจับที่กางเกงก่อนจะดึงมันลงมา
แต่ดันเป็นโชคร้ายของแจฮวานที่กางเกงชั้นในตัวบางนั้นล่นลงมาด้วย
มินฮยอนที่ไม่คิดว่าอะไรจะรวดเร็วขนาดนี้ก็ได้แต่ยกยิ้มขึ้น
“เรารู้มั้ยว่าตอนนี้เรากำลังต้องการพี่”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนจะไล่เรียวลิ้นลากลงที่หน้าท้องไปจนถึงตุ่มไตสีชมพูที่ชูชันขึ้นดว้ยความเสียวซ่าน
“อื้อ.. ไม่.. ออกไป”
“ถ้าเราปฏิเสธพี่ให้มันแข็งกว่านี้
พี่ก็อาจจะยอมปล่อยนะครับ”
มินฮยอนที่ไม่สนใจเสียงใดๆก็ได้แต่บดจูบลงที่แจฮวานอยู่ย่างนั้น ริมฝีปากหยักเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ซอกคอขาว
ผิวขาวราวกับน้ำนมของแจฮวาน ใครเห็นก็คงอดทนกับมันไม่ไหว
มินฮยอนเองก็เช่นกัน
ปากหยักขบเม้มร่องรอยที่กุหลาบลงทั่วทั้งคอและหน้าอก
“พะ..พอแล้ว เดี๋ยวดงฮันหะ..เห็น”
“เห็นก็เห็นสิ”
“มันจะได้รู้ไงว่าจริงๆแล้วแจฮวานเป็นของใคร”
ไม่นาน สติของร่างสูงก็เริ่มขาดวิ่น
จุดกึ่งกลางของร่างกายนั้นคับแน่นเกินไป
มินฮยอนจึงค่อยๆถอดกางเกงขายาวออกเพื่อไม่ให้เป็นอุปสรรคของความสุข
แจฮวานที่ได้แต่นอนมอง
แม้แต่ห้ามความรู้สึกของตัวเอง
ในตอนนี้เขาก็ทำไม่ได้
มินฮยอนค่อยๆประคองคนที่ตอนนี้แทบไม่อยากจะก้าวเดินไปไหนลงไปที่พื้นข้างๆโซฟา
ร่างสูงทิ้งตัวลงตรงเบาะนุ่มก่อนที่จะอ้าขา
มือหนาจับที่ศีรษะของคนตัวเล็กมาใกล้ๆแก่นกายแท่งใหญ่
“พี่ว่าเรารู้ดีกว่าควรทำยังไง”
แจฮวานที่หน้าตาไม่สบอารมณ์พยายามจะก้มหน้าหันไปอีกทางจนกระทั่งมินฮยอนต้องจับให้ใบหน้าสวยหันกลับมาในทางตรงอีกครั้ง
แจฮวานที่ไม่มีทางเลือกใดๆเลย..
ปากเล็กครอบเอาแท่งเนื้ออันใหญ่เข้าไปในปาก
รูดขึ้นรูดลงเป็นจังหวะ
เรียวลิ้นลากยาวดูดดุนหยอกล้อจนทำให้ร่างสูงหลุดครางต่ำออกมาในลำคอ
“เด็กดีของพี่ มารับรางวัลเถอะ”
เมื่อเอ่ยดังนั้นมินฮยอนจึงประครองแจฮวานขึ้นมาบนตก
ร่างสูงนอนราบลงไปกับโซฟาก่อนจะนำหมอนใบใหญ่มาหนุนเพื่อให้ถนัดแก่การมองคนตัวเล็กสร้างความสุขให้กับเขา
และอีกไม่ช้าทั้งคู่ก็จะได้มีคามสุขด้วยกัน
แก่นกายใหญ่ถูกสอดเข้าที่ช่องทางรักสีหวาน
แจฮวานที่นั่งคร่อมทับอยู่นั้นจำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นเนื่องจากความเจ็บปวดที่ก่อเกิดทางช่วงล่าง
“ขย่มให้พี่หน่อยสิครับ”
“ทำไมเราต้องทำ ปล่อยเราไปเถอะ
เราไม่ได้รักพี่แล้ว”
“อย่าพูดคำว่าเราไม่รักพี่อีก ไม่งั้นเราจะได้เจ็บกว่าตรงนี้อีกร้อยเท่า”
คนตัวเล็กจึงเลือกที่จะเงียบก่อนจะค่อยๆขยับสะโพกขึ้นลงช้าๆ
เพราะแจฮวานรู้ดีกว่ามินฮยอนน่ะ
เวลากระหายแล้วน่ากลัวว่าใครคนไหนในโลก
“ดีมากครับคนเก่ง”
เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นเล็กน้อยเมื่อคนตัวเล็กเริ่มเพิ่มความเร็ว
จังหวะที่สม่ำเสมอทำเอาคนทั้งสองหลุดเสียงครางออกมา
“อ๊ะ… อื้ม”
มินฮยอนที่เห็นแจฮวานจำเป็นต้องเงยหน้าตลอดเวลาจึงค่อยๆโน้มตัวคนตัวเล็กเข้ามาหาเขาก่อนจะส่งสัมผัสจูบแสนร้อนแรงให้กับร่างเล็กตรงหน้า
มินฮยอนใช้แขนประคองไม่ให้ช่องทางรักนั้นหลุดออกจากแก่นกายร้อน มือเรียวทำหน้าที่ถกเสื้อสเวตเตอร์ตัวยาวเพื่อไม่ให้เป็นอุปสรรคต่อความสุขที่อยู่ตรงช่วงล่าง
มือของแจฮวานที่ตอนแรกนั้นผลักไสไล่ส่งมินฮยอนกลับถูกคล้องไว้ที่คอของร่างสูง
โพรงปากรับสัมผัสเรียวลิ้นของมินฮยอนเป็นอย่างดี
เหมือนกันกับว่าตอนนี้แจฮวานถอนตัวจากมินฮยอนไม่ได้อีกครัง
ความรู้สึกที่ใกล้จะถึงฝั่งเล่นเข้ามาที่ส่วนล่างของทั้งคู่
มินฮยอนจึงค่อยๆขยับจากที่ให้แจฮวานนั้นออนท็อปกลายมาเป็นให้คนตัวเล็กหันช่องทางรักมาทางเขาแทน
แก่นกายใหญ่ที่เสียบค้างไว้อยู่แบบนั้น ตอนนี้ค่อยๆขยับเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ
ถึงเวลาแล้วที่สัมผัสของเขาจะได้เติมเต็มแจฮวานได้อย่างสมบูณ์แบบ
สะโพกหนาขยับเข้าออกเป็นจังหวะ
แก่นกายร้อนถูกกดย้ำๆเข้าที่จุดอ่อนของแจฮวาน
“อ๊ะ..อ๊า”
เสียงครางหวานหลุดรอดออกมานั่นทำให้มินฮยอนยิ้มอย่างพอใจ
“เรียกชื่อพี่สิ เรียกพี่”
“มะ..มินฮยอน อ๊า” ด้วยแรงกระแทกทำเอาแจฮวานนั้นพูดออกมาแทบไม่เป็นจังหวะ
“แรงกว่านี้ได้มั้ย.. จะ..
จะเสร็จแล้ว อ๊าห์”
เมื่ได้ยินดังนั้นมินฮยอนจึงใส่แรงเฮือกสุดท้ายถาโถมแก่นเนื้อท่อนยักษ์เข้าที่ช่องทางรัดสีสดที่ตอดรัดแน่นจนรู้แน่ๆว่าตั้งแต่เลิกกันไป
แจฮวานไม่ได้ใช้มันกับใครเลย
น้ำรักสีขาวขุ่นไหลเปรอะเปื้อนโซฟาสีดำได้อย่างชัดแจน
ร่างสูงแกะเข็มขัดที่ข้อมือเล็กออกเพื่อปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ
“ยังอยากทำงานที่นี่อยู่มั้ย”
มินฮยอนเอ่ยถามคนตัวเล็กที่น้ำตาไหลรินลงสู่พวงแก้มใส
“ไม่! ไปให้พ้น!”
แจฮวานตะคอก
โกรธ..
โกรธแบบที่ไม่เคยโกรธแบบนี้เลย
“จะไปก็ไปสิ! นี่บริษัทพี่!
อยากจะไปทั้งสภาพนี้ก็ไปเลย! ใครๆจะได้รู้ไงว่าโดนเอามา!”
ปึ่กก!
เสียงฝ่ามือเรียวกระทบกับใบหน้าหล่อเข้าอย่างจังทำให้มินฮยอนนั้นเริ่มมีน้ำโหข้นอีกครั้ง
“รักมันมากขนาดนั้นเลยใช่มั้ย!” ชายหนุ่มถามก่อนจะใช้สองมือล็อคข้อมือเล็กอีกครั้ง
“พี่พูดอะไร อย่าเอาดงฮันมาปนมั่วกับทุกเรื่องได้มั้ย!”
“ได้! ปกป้องมันดีนัก
งั้นก็อยู่จนกว่ามันจะมาเห็นเนอะว่าแฟนมันกับแฟนเก่าสัมภาษณ์งานกันยังไง” ร่างสูงเอ่ย
ไม่ทันที่แจฮวานจะได้ตอบโต้มินฮยอนก็พุ่งตรงเข้าที่ซอกขาขาวของเขาอีกครั้ง
สุดท้ายมินฮยอนก็เหมือนคนที่ได้ครอบครองดอกไม้อย่างแจฮวาน
สุดท้ายเค้าก็ไม่อาจดูแลให้ดอกไม้ดอกนี้คงความสวยงามไว้ได้
และเขาก็บีบมันจนช้ำเหมือนในทุกครั้งไป
.
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
#มมฮฟ
.
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น